عارفانِ عاشق , برای نفس هفت منزل برشمرده اند که باید برای رسیدن به مقصود , به درجه ی نهایی آن , که حالت مرضیّه بودن است رسید

چو دل را محرم اسرار کردند

خموشی را امانت دار کردند

مسئله نفس در مباحث عرفانی از مباحث محوری است ، چرا که در تمام مسائلی که عرفان مطرح می کند ، تزکیه و تصفیه نفس مورد توجّه قرار گرفته است . کسی که نفس سرکش را رام نکرده و غرایز و شهواتش را با برنامه های الهی مقیّد ننموده و از خود نگذشته و روی دل به سوی قبله حقیقی نکرده باشد ، هرگز نمی تواند در جمع عارفان الهی قرار گیرد .

بی تردید تهذیب و تزکیه نفس از اهداف مهم و اساسی انبیای الهی بوده است . تمام بدبختی هایی که در دوره ی حیات ، گریبانگیر بشر است ، علّت ومنشأیی جز پیروی از هوای نفس نداشته و ندارد .

از صاحب نفس شریره نمی توان توقّع خیر داشت و اگر خیری هم از او صادر شود به دایره حبط کشیده می شود . نفس مهذّب و تزکیه شده ، در آخرت آراسته به چهار سرمایه عظیم و ابدی می شود :

۱) علم بدون جهل .

۲) ثروت بدون فقر .

۳) عزّت بی ذلّت .

۴) حیات بی موت .

آراستگی نفس به این چهار ویژه گی ارزشمند از ماده فلاح ، که برای تزکیه نفس ، در قرآن به کار رفته است استفاده می شود . چنانکه راغب اصفهانی در المفردات متذکّر شده است .

1.یاد نعمتهای او ،عامل شکر اوست.

2.یاد قدرت او،سبب توکل بر اوست.

3.یاد الطاف او ،سبب محبت اوست.

4.یاد قهر وخشم او ،سبب علتی برای خوف از اوست.

5.یاد عظمت وبزرگی او،سبب خشیت ذر مقابل اوست.

6.یاد علم او،به پنهان واشکار، مایه ی حیا وپاک دامنی ماست.

7.یاد عفو وکرم او،مایه امید وتوبه است.

8.یاد عدل او ،عامل تقوا وپرهیزگاری است.

{اگر بدانیم بدون اراده ی خداوند متعال حتی چاقو هم قدرت بریدن  ندارد،

همان گونه که چاقوی حضرت ابراهیم ع گلوی فرزندش اسمائیل ع را نبرید قطعا به گونه ای بهتر عمل یا رفتار خواهیم کرد

وا قعیت این است که اگر لطف خداوند نباشد همه ما در همه چیز باخته ایم پس بدانیم که اینده ما وابسته به توکل کردن به اوست }

هر کس از خود راضی باشد خشم کننده بر او بسیار شود وصدقه دارویی سودمند

وشفادهنده است وکردار بندگان در دنیاشان ،دراخرت درجلوی چشمانشان است

از خود راضی بودن یکی از شعب عُجب است

چنین کسی نزد مردم محبوبیت ندارد

نخستین فضیلت اخلاقی در پژوهش که باید مد نظر گرفته شود انگیزه ونیت الهی است

نظام های اموزشی بر اساس میزان پژوهش گری که به جامعه ی علمی وبشری

تقدیم می کنند مورد ارزیابی وسنجش قرار می گیرد .

کم رونقی پژوهش درهر رشته ای مواجه با کم رونقی ان رشته می شود پژوهش و

تحقیق اگردر مسیر توسعه ی معنویت و رشد اخلاقی نباشد

نه تنها درخدمت ابادانی دین ودنیای بشریت نیست که عاملی برای تخریب ادمیان نیز خواهد شد

از بیانات :
{اقای احمد حسین شریفی}

مصالحه ومسالمت درهنگام بد رفتاری دیگران با شخص کاری پسندیده است

اما تساهل درامور مربوط به دین وحدود الهی کاری ناپسند است .

قیام امام حسین ع ونپذیرفتن مصالحه در امر دین انجام فریضه ی امر به معروف ذونهی از منکر

شامل همین بیان است اما بیشتر مردم هنگام تعرض دیگران به حقوق

خودشان مصالحه نمی کنند ولی در امور دین اهل تساهل هستند

{نهج ال بلاغه حکمت پنجم }